Część 2

Ferb dokręcał właśnie śrubę, gdy od tyłu zaszła go Danny i powiedziała cicho.
- Cześć Ferb.
Chłopak drgnął na dźwięk jej głosu, z ręki wypadł mu śrubokręt i wbił się w misę z olejem.
- Przepraszam nie chciałam cie przestraszyć - zawołała natychmiast Danny na widok przerażenia na twarzy chłopca.
Zielonowłosy wpatrywał się w niebieskie oczy Danielli jak zahipnotyzowany.
- Wydaje mi się że to trzeba załatać zanim cały olej wyleci - powiedziała brązowowłosa przerywając niezręczną cisze i wskazała na dziurę z której zaczęła wyciekać czarna maź.
Na te słowa Ferb oderwał wzrok od Danny. Pospiesznie wyciągnął śrubokręt z dziury i zakleił ją taśmą izolacyjną. Przez cały ten czas Daniella obserwowała go uważnie, a gdy skończył oznajmiła z uśmiechem.
- Phineas powiedział, że przyda ci się pomoc. To w czym ci pomóc? - zapytała niepewnie i wpatrzyła się z oczekiwaniem w chłopaka.
Ferb długi czas milczał. W jego głowie trwała zawzięta walka między chęcią odpowiedzenia, a wrodzoną nieśmiałością. W końcu chęć odezwania się wzięła górę nad nieśmiałością. Chłopak otworzył usta, gdy z pod taśmy wystrzelił strumień oleju, chlapiąc go i Daniellę.
Zielonowłosy, osłaniając się przed mazią, zaczął na powrót zaklejać dziurę taśmą. Dziewczyna rzuciła się mu na pomoc. Walka trwała zaledwie kilka minut, jednak po zakończonej robocie oboje byli cali umorusani czarną i lepką substancją.
- Oby tym razem wytrzymało dłużej - powiedziała z nadzieją Danny.
- Cóż, bardziej brudni nie będziemy - odparł zielonowłosy, na co oboje wybuchnęli śmiechem.

---

Perry wtargnął do laboratorium Dundersztyca robiąc dziurę w ścianie. Sekundę później tuż obok Agenta P wylądowała jego partnerka, w następnej sekundzie oboje zostali uwięzieni w metalowej klatce.
- Witaj Agencie P i ty nieznany mi dziobaku!
- To Penny.
Z drzwi prowadzących do kuchni wyszła wysoka kobieta z czarnymi włosami związanymi w koński ogon. Miała na sobie biały kitel, czarną spódnice i zieloną bluzkę. Jej haczykowaty nos zadarty był do góry, a promieniste zielone oczy groźnie zmrużone, spoglądały na uwięzione dziobaki z wyższością i pogardą.
- Co? - zapytał rozkojarzony Dundersztyc.
- Dziobak, nazywa się Penny panna dziobak. Jest moim nemezis - wyjaśniła Taylor po czy zwróciła się do swojej nemezis z wyrzutem. - Spóźniłaś się Penny panno dziobak!
- A tak, Penny - odparł doktor, gdy w końcu słowa wspólniczki dotarły do jego świadomości. Następnie zwrócił się do Perry. - Perry panie dziobaku, to moja nowa wspólniczka w zbrodni doktor Hanna Taylor. Hanno poznaj mojego nemezis, Perry pana dziobaka.
- Niemiło mi cię poznać Perry panie dziobaku - odparła niedbale Hanna.
- Teraz, kiedy wszyscy się już znamy, możemy przejść do rzeczy - powiedział doktor D zacierając ręce. - Zapewne zastanawiasz się Perry panie dziobaku, dlaczego tak niezależna osoba jak ja, postanowiła znaleźć sobie wspólnika w zbrodni. Otóż, po naszej ostatniej potyczce zrozumiałem, że by zwyciężyć muszę mieć przewagę liczebną, jak lwy w stadzie, im jest ich więcej tym większe prawdopodobieństwo, że coś upolują. Oglądałem ostatnio program o lwach. Swoją drogą te lwy to całkiem słodkie kotki i przy tym drapieżne. Ale wracając. Z pośród wielu ochotników wybrałem ją - oznajmił Dundersztyc i wskazał na doktor T, na co kobieta prychnęła i powiedziała.
- Byłam jedynym kandydatem.
- Mogłaś to sobie darować, naprawdę. Wspólnie z Hanną opracowaliśmy plan podbicia Okręgu Trzech Stanów.
- Ja opracowałam plan podbicia Okręgu Trzech Stanów, ty w tym czasie zajadałeś nachos i oglądałeś Animal Planet! - oznajmiła kobieta ze złością.
- Leciał właśnie mój serial! Może przestaniesz mi dogryzać i rozpoczniemy pierwszą fazę naszego planu?
- Niech ci będzie - odparła Hanna i wyszła na taras.
- Siedźcie tu sobie grzecznie małe dziobaczki, a ja zawładnę Okręgiem Trzech Stanów.
- My zawładniemy Okręgiem Trzech Stanów! - wykrzyknęła z tarasu Taylor po czym dodała. - Hainz chodź tu i pomóż mi z tym ustrojstwem!
Dundersztyc wyszedł na taras mrucząc coś pod nosem. Gdy tylko doktor D zniknął dziobakom z oczu, Perry wyjął z kapelusza pilnik i zaczął piłować kraty. Penny z założonymi łapkami patrzyła na bezowocne wysiłki swojego partnera.
Agent P widząc jej sceptyczne spojrzenie zaterkotał ze złości i podał jej pilnik. Penny wzięła go i wyrzuciła przez ramię, na co Perry zrobił wielkie oczy, następnie podeszła do kraty i za pomocą lasera w swoim zegarku wycięła je. Agent P zaniemówił.
Agentka wyszła z klatki i stanęła dumnie wyprostowana. Dziobak wyszedł za nią i razem wbiegli na taras.
Na tarasie Dundersztyc stał zacierając ręce, a Hanna pisała coś na panelu sterowniczym machiny wyglądającej jak rakieto-satelita. Perry w mgnieniu oka rzucił się na Heinza i uderzył go w nos. Penny również ruszyła do walki ze swoją nemezis jednak ta, w ostatniej chwili zdążyła wcisnąć ENTER i wielka satelita wystrzeliła w kosmos.
- Ha! Udało się! Etap pierwszy naszego planu przebiegł pomyślnie! - wykrzyknęła doktor T, sekundę później oberwała od Penny prosto w brodę.
Po minucie walki, Dundersztyc leżał rozbrojony na podłodze, a Perry stał nad nim z łapkami założonymi na biodrach. Tymczasem Hanna trzymała szarpiącą się Penny w powietrzu za chustę.
- Hej! Perry panie dziobaku - zawołała złocznica. Na dźwięk jej głosu Agent P dostał gęsiej skórki. - Zobacz kogo tu mam! Lepiej się poddaj bo twoją partnerkę spotka coś złego!
Perry odwrócił się i zobaczył, że Hanna trzyma Penny w dość mocnym uścisku, a chusta powoli odcina jej dopływ powietrza do płuc. Dziobak stanął w pozycji bojowej i już miał skoczyć do walki, gdy Penny rozwiązała chustę i zawiązała nią ręce doktor T. Następnie podcięła jej nogi i powaliła na ziemię. Potem zabrała swą chustę i zawiązała z powrotem pod szyją.
Perry znów oniemiał. Nie spodziewał się po tej małej dziobaczce takiego sprytu i siły. Penny rozpędziła się i zeskoczyła z balkonu otwierając spadochron. Jej partner skoczył za nią.
Hanna wstała z podłogi i otrząsnęła się. Po upadku bolała ją jeszcze głowa, ale uśmiechała się tajemniczo pod nosem.
- Etap pierwszy mojego planu właśnie się rozpoczął - powiedziała cichym i jadowitym głosem.
- Naszego planu! - poprawił ją Dundersztyc podnosząc się i rozcierając wielki guz na środku czoła.

---

- Praca dobiegła końca - oznajmiła uśmiechnięta Daniella, dokręcając ostatnią śrubę.
Stała przed nią wielka, metalowa kopuła. Dziewczyna spojrzała na Ferba, a on na nią. Niezręczną ciszę która zapadła, przerwał Phineas.
- Jak tam postęp w pracy? - zapytał uradowany. - Jej co się wam stało?! - wykrzyknął ujrzawszy ich całych w mazi. Za jego plecami pojawiła się Izabela.
- Wypadek przy pracy - odparł żartobliwie Ferb.
- Tak mi przykro... Danny, jak ty wyglądasz, jesteś cała w jakimś czarnym świństwie! - powiedziała Izabela z nutą złośliwości w głosie.
- Nic specjalnego - odparła radośnie dziewczyna, po czym zwróciła się do młodego Flynna. - Phineas my tu już skończyliśmy. Czy potrzebujesz pomocy?
- Nie, ja i Izabella też już ukończyliśmy swoją robotę. Najwyższy czas sprawdzić co to cudeńko potrafi - oznajmił czerwonowłosy i razem z pozostałą trójką zabrał się do testowania Symulatora.

---

- A widziałaś tę sukienkę na wystawie?
- Tę różową z kokardą?
- Tak, właśnie tę .
- No... Była bombowa!
Do domu z polowania w galerii wróciła Fretka i Stefa.
- A pamiętasz te wspaniałe spodnie od WEPPUCO?
- Tak... Były obłędne! - odparła rozmarzona Fretka.
Nagle zatrzymała się gwałtownie i zaczęła nasłuchiwać. Po chwili wybiegła z przedpokoju jak oparzona. Rzuciwszy zakupy na sofę, wbiegła do kuchni, gdzie Linda zmywała naczynia.
- Mamo musisz w tej chwili iść ze mną do ogródka!
- Czy na ogródek spadła olbrzymia satelita? - zapytała spokojnie Linda nie przerywając zmywania.
- Nie, ale...
- A może wtargnęło tam stado łosiów? - zapytała kobieta.
- Nie. I już to przerabiałyśmy, mówi się łosi - odparła Fretka ze zdecydowaniem - Chodź ze mną do ogródka!
- Fretka co się stało?
- Phineas i Ferb znowu coś zmajstrowali! - wykrzyknęła Fretka gwałtownie gestykulując rękami.
- Skąd ty to wiesz? Dopiero co wróciłaś do domu z całodniowych zakupów.
- Po prostu wiem. Chodź to ci pokarzę! - oznajmiła rudowłosa i zaczęła ciągnąć matkę za ramię.
- O no już dobrze skarbie, idę.
Linda wytarła ręce i ruszyła za podskakującą ze zniecierpliwienia córką. Stefa, która do tej pory obserwowała całą tę scenę z przedpokoju, ruszyła za przyjaciółką. Tymczasem Phineas, Ferb, Izabela i Daniella skończyli właśnie testowanie Symulatora.
- To było super! - wykrzyknęła uradowana Danny.
- Jesteś wspaniałym konstruktorem Phineas - oznajmiła Izabela.
- Dzięki Izabelo - odparł chłopiec rumieniąc się.
Dzieci stały rozprawiając o Symulatorze. Nagle taśma, którą zaklejona była dziura po śrubokręcie znów puściła. Wielki strumień oleju, który wydostał się z otworu sprawił, że Symulator wystrzelił w kosmos. Chwilę potem do ogródka weszła Fretka prowadząc mamę i Stefę.
- Widzisz Fretko, tu niczego nie ma - powiedziała Linda wskazując na pusty ogródek.
- Mogę przysiąc, że jeszcze przed sekundą stało tu wielkie, metalowe coś! - wykrzyknęła jej córka.
- Ja nic tu nie widziałam - odparła znużona Linda i wróciła do kuchni.
Fretka stał chwilę gapiąc się w miejsce, gdzie jeszcze przed minutą stał Symulator.
- O Fretka, wróciłaś już z galerii - zawołał uradowany Phineas na widok swojej siostry. - Szkoda, że nie widziałaś naszego Symulatora. Był super!
- Ta...
- Ach, Fretka, Stefa poznajcie Danny. Jest nowa w Danville - przedstawił koleżankę czerwonowłosy.
- Cześć - przywitała się Daniella.
- Hej - odparła jej radośnie Stefa.
- Ta... Cześć - odparła obojętnie Fretka i razem ze Stefą wróciły do domu.
U boku Phineas znikąd pojawił się mały, wodno-lądowy ssak.
- Grrr.... - zaterkotał.
- O tu jesteś Perry! - ucieszył się Phineas na widok swojego pupilka. - Danny poznaj Perry, to nasz własny dziobak!
- Jest odlotowy! - zawołała Danny na widok dość tępo wyglądającego dziobaka. - Przypomina mi moją Penny ale ona jest mniejsza.
- Penny?
- Tak, Penny to mój dziobak - oznajmiła z dumą.
- Nigdy nie znałem drugiej osoby, która miała by dziobaka - powiedział z namysłem Phineas. - Czy Penny też znika na cały dzień? - zapytał.
- Tak, jak najbardziej, ale czasami wspólnie się bawimy.
- Trzeba ich ze sobą poznać - stwierdził czerwonowłosy spoglądając na swojego pieszczoszka.
- Tak, z pewnością się polubią - przytaknęła mu dziewczyna.
Danny nachyliła się i pogładziła Perry po futerku, na co dziobak zaterkotał. Gdy dziewczyna wstała na podwórku była tylko ona, Perry i Ferb. Phineas i Izabela poszli do domu na kolacje.
Ferb stał nieopodal i wpatrywał się w Danny. Dziewczyna przesłała mu promienny uśmiech, na co chłopak zarumienił się.
- Czy wpadniesz na kolacje? - zapytał Ferb, przerywając niezręczną cisze, która znów zapadła.
- Nie mogę. Musze wracać. Mam jeszcze parę spraw do załatwienia - odparła Danny.
- Ale wpadniesz jutro?
- Jasne - odparła dziewczyna zakładając kask. - To na razie - pożegnała się i wskoczyła na deskę.
Ferb stał jeszcze chwilę na podwórku. Po kilku minutach wraz z Perry wszedł do domu na kolacje, na którą mama przygotowała ciasto bananowe.