PiF Story 5 Part 2 - Deszczowa piosenka

Phineas i Ferb

"Deszczowa piosenka"

Part 2

Izabella i Danny tańczyły w deszczu skacząc po kałużach, chłopcy natomiast urządzili sobie błotną bitwę, tak wyczekiwaną przez Buforda. Phineas i Ferb & Buford i Balgit.
Warto zauważyć, że walka nie była dość równa, bowiem Bufordowi co jakiś czas udało się trafić w Balgita błotną kulką. Najwyraźniej nie mógł się powstrzymać.
  - Buford przecież jesteśmy razem w drużynie! - wykrzyknął oburzony Balgit obrywając po raz czternasty od swojego kompana.
  - I co w związku z tym? - zapytał brunet nie wiedząc o co chodzi jego przyjacielowi.
  - Nie możesz mnie obrzucać! Stoję po twojej stronie! - wybuchnął szatyn i w ostatniej chwili uchylił się przed piętnastą błotną kulką.
Phineas cały umazany błotem, zwrócił się do swojego kompana.
  - Wiesz co Ferb, ten cały deszcz nie jest taki zły, ale czegoś mi w nim brakuje.
  - Muzyki - oświadczył Ferb bez namysłu.
  - Tak, muzyki! - wykrzyknął uradowany Phineas. - Przydała by się jakaś "Deszczowa piosenka".
Ferb zaczął śpiewać.
  - Chodź słońce za chmórami zaszło,
Chodź z nieba lecą łzy.
  - My dobrze się bawimy,
wspólnie tańcząc i śpiewając
w rytm...
Wszyscy prócz Danny wykrzyknęli.
  - Spadających kropli!
  - Hej, Danny! Dlaczego nie śpiewasz? - zawołał Phineas przekrzykując refren piosenki śpiewany przez pozostałych.
  - Ja nie... Nie potrafię śpiewać - odparła cicho Danny.
  - Jak to? - zdumiał się czerwonowłosy. - Każdy umie śpiewać - oświadczył z uśmiechem.
  - Nie ja - oznajmiła dziewczyna.
  - Oj daj spokój - skarcił ją chłopak i zaczął śpiewać drugą zwrotkę.
Razem z nami w deszczu tańcz,
Razem z nami śpiewaj, graj.
  - Bo gdy pada deszcz można dobrze bawić się
wśród...
  - Spadających kropli!
Danny znów milczała.
  - Danny! Śpiewaj - wykrzyknęła Izabella.
  - Ja nie śpiewam - odkrzyknęła jej brunetka.
  - Śpiewaj Danny, śpiewaj! - zawołała szatynka i też zaśpiewała.
Razem z nami po kałużach skacz,
Razem z nami w niebo patrz
  - I niech cie nie zniechęci fakt
Że do o koła nas
pełno...
  - Spadających kropli!
Tym razem Danielle dała się porwać piosence i zaśpiewała z coraz większym powerem.
  - Razem z nami wyrusz na przygodę,
My dojdziemy na tęczy koniec.
Wystarczy gróbka przyjaciół
i wyobraźnia garść...
  - By deszcz i słotę zmienić
w tęczowe pasmo barw
i...
  - Spadających kropli!
  - Wszyscy jeszcze raz! - zawołał Phineas. - W rytm...
  - Spadających kropli!
  - Wśród...
  - Spadających kropli!
  - Pełno...
  - Spadających kropli!
Spadających kropli!
Spadających z nieba kropli!
  - Pada pada pada deszcz.
  - Pada pada pada deszcz.
Pada pada pada deszcz.
Dzieci wbiegły na górkę.
  - Okej, a teraz zjeżdżamy na dół! - wykrzyknęła Danny i zjechała na plecach z górki.
Za nią podążyli pozostali.
  - Ostatni na dole to krokiet! - zawołał Buford zjeżdżając na Balgicie.
  ***   ***   ***   ***   ***
Perry i Penny wjechali windom na piętro mieszkalne Doktora D, cali byli przemoczeni.
Perry zatrzymał się przed drzwiami zdjął fedorę, wykręcił, założył z powrotem  po czym wszedł do środka. Penny zrobiła to samo.
Dundersztyc siedział przed swoim biurkiem i coś spawał, a Taylor leżała na sofie wpatrzona w sufit. Źli naukowcy nie usłyszeli wchodzących dziobaków.
Perry podszedł do doktorka i szturchnął go w ramie.
  - O Perry pan dziobak! - ucieszył się doktor D. - Jak fajnie, że wpadłeś. Serio nudziło mi się. Hanna jest dzisiaj jakaś dziwna, leży cały dzień i nic nie robi. Nawet się na mnie nie wydarła jak podpaliłem sobie rękaw fartucha.
  - Deszcz sprawia, że tracę moją kreatywność i zapał do czegokolwiek - odezwała się Taylor z kanapy. - O, witaj Penny panno dziobak - dodała ujrzawszy swoja nemezis.
  - Grryy... - zaterkotała Penny.
Dziobaczka poczłapała się to doktor T i usiadła na drugim końcu sofy.
  - Co jesteś dzisiaj taka markotna? - zagaiła do niej złocznica.
  - Grryyy... - odterkotała Agentka.
  - Widziałaś ostatnio nowy film Rayana Jeta "Marzę o słońcu"?
  - Widzisz Perry panie dziobaku? - zwrócił się do Perry Hainz i wskazał na swoją wspólniczkę. - Widzisz z kim ja muszę pracować?! I nie patrz tak na mnie - dodał widząc spojrzenie dziobaka. - Wiem co ci powiedział Major Monobrew, żeby wszystko było jasne, tym razem nie majstrowałem przy pogodzie, tym razem. Ech... Usiądź sobie gdzieś, nie ważne gdzie, i tak wszędzie są pułapki.
Perry wybrał najwygodniejszy fotel i rozgościł się na nim. Nagle fotel przykuł go do siebie. Perry nie wyglądał na zaskoczonego.
  - A teraz Perry panie dziobaku, skoro przybyłeś by mnie odwiedzić w te deszczową pogodę, a ja zdołałem już przykuć twoją uwagę, opowiem ci jak wpadłem na mój najnowszy pomysł - oznajmił doktorek i przeszedł do objaśniania zaistniałej sytuacji.- Wyszedłem z kuchni z olejem do smażenia, żeby zapytać Taylor ile go trzeba wlać żeby usmażyć rybę, kiedy zobaczyłem ją w tym stanie. Przypominała mi mojego wujka Rafa. Straszny był z niego nudziarz i melancholik. Raz...
Perry siedział znudzony gapiąc się bezmyślnie na swojego nemezis i słuchając kolejnej historii z jego trudnego dzieciństwa. Tymczasem Penny nudziła się na kanapie obok swojej nemezis.
  ***   ***   ***   ***   ***
  ***   ***   ***   ***   ***
Danny wspięła się na wzgórze, był z niego świetny widok. Izabella bujała się na huśtawce. Phineas udawał, że łowi ryby w kałuży. Buford robił aniołki w błocie, a Balgit, mimo wcześniejszych protestów, wisiał na drzewie bo bardzo denerwował Buforda.
Na wzgórze wszedł Ferb, jak pozostali cały był mokry i ubłocony.
  - Co robisz? - zwrócił się do Danielli.
Dziewczyna drgnęła o mało co nie spadając ze zbocza. W ostatniej chwili Ferb chwycił ją i przyciągnął do siebie.
  - A więc, co robisz? - powtórzył swe pytanie patrząc dziewczynie głęboko w oczy.
Nagle deszcz przestał padać. Zza chmur wyszło słońce, a na niebie pojawiła się tęcza. Danny odwróciła wzrok od Ferba i spojrzała na tęcze.
  - Spójrz jaka piękna.
  - Nie tak jak ty... - wyszeptał chłopak jednak dziewczyna nie dosłyszała jego komplementu.
Na wzgórze wbiegli pozostali, Balgit został wniesiony przez Buforda.
  - Deszcz przestał już padać! - powiedział Phineas uwydatniając fakt jasny jak słońce. - Widzicie, tęcze?! - zapytał z uśmiechem.
  - Chodźmy, w końcu możemy poszukać tego skarbu! - zawołała Izabella.
  - Super! - ucieszyli się pozostali.
  - Buford, możesz mnie już postawić? - odezwał się Balgit.
Osiłek puścił swą ofiarę, która wpadła w błoto.
  - Razem na koniec tęczy, albo jeszcze dalej! - zawołał Phineas i wskazał w bliżej nie określonym kierunku.
Bohaterowie ruszyli w kierunku lasu. Śpiewając wspólnie:
  - Razem z nami wyrusz na przygodę,
My dojdziemy na tęczy koniec.
Wystarczy gróbka przyjaciół
i wyobraźnia garść...
By deszcz i słotę zmienić
w tęczowe pasmo barw
i...
   Spadających kropli!

Bo nawet w niepogodę
Zabawa trwa
I muzyka gra,
Gdy pogodę w sercu masz
I przyjaciół, którzy pójdą za tobą w świat!
Nie ważne słońce, deszcz czy grad!
  ***   ***   ***   ***   ***
  - ...wtedy zrozumiałem, że oleju nie robi się z oliwy tylko z rzepaku, no ewentualnie ze słonecznika. Tak więc zrodził się mój najnowszy pomysł... Smuto-i-depresoinator!
Doktor D pokazał mu swoje najnowsze dzieło. Był to mały pistolecik z antenką.
  - Powoduje on, że ludzie przypominają sobie smutne wydarzenia ze swojego życiu i wpadają w depresje. Sprawie, że wszyscy w Okręgu Trzech Stanów wpadną w głęboką depresje i nic nie będzie się im chciało tak jak mojemu wujkowi, albo dzisiaj Taylor. Ludziom w depresji nic się nie chce i nie będą stawiać oporu jak będę przejmował nad nimi władze. Najlepszy przykład leży na kanapie - Dundersztyc wskazał na Taylor. - Dobrze, a teraz zanim znów pokrzyżujesz mi moje plany wcielę je w życie.
Hainz ruszył w kierunku balkonu, nagle Agent P oswobodził się z uścisków fotela i popchnął Hainza. Doktorek upadł, wcześniej jednak zdążył nacisnąć spust. Z pistoleciku wyleciał pojedynczy granatowy promień.
  - Perry panie dziobaku, dlaczego to zrobiłeś? - oburzył się Dundersztyc.
  - Grryyy...
Perry ruszył na Dundersztyca i zaczęła się walka. W tym czasie Doktor T i Penny siedziały sobie w spokoju i obserwowały ich potyczkę.
  - Spokojnie Penny panno dziobak twój partner sobie poradzi - powiedziała Taylor, gdy Penny spróbowała wstać by pomóc Perry.
  - Poczęstowałam bym cię biszkoptami, ale nie chce mi się wstawać - oznajmiła Hanna wzruszając rękami.
Walka nadal trwała. Hainz przeleciał przez pokój. Dziewczyny nadal siedziały na kanapie. Wyglądały na trochę znudzone. W końcu Dundersztyc wleciał do kuchni i zwalił na siebie stos talerzy.
  - A niech cie Perry panie dziobaku! Ała! - wykrzyknął.
Perry rozwalił Smuto-i-depresoinator i wyszedł z laboratorium Doktora D.
  - To na razie Penny panno dziobak - pożegnała się Hanna.
  - Grrryyy...
Penny podniosła się z kanapy i wyszła za swoim partnerem.
  ***   ***   ***   ***   ***
  - Hej, chyba się zbliżmy do końca tęczy! - zawołał Phineas dostrzegłszy przed sobą coraz wyraźniejszą poświatę tęczy.
  - A swoją drogą to ciekawy jestem jak wielki jest ten skarb i co konkretnie to jest. Garniec złota? Albo wielkie takos! - zastanawiał się na głos Buford.
  - Wkrótce się dowiemy - oznajmił Phineas.
Chłopak rozchylił krzak, a jego oczom ukazała się przepiękna polanka.
  - To tu! Tu jest koniec tęczy! - wykrzyknął uradowany. - Szukajmy skarbu, powinien być niedaleko!
Przyjaciele rozeszli się po polanie w poszukiwaniu skarbu.
  - Nic tu nie ma, żadnego garnca złota - oznajmił ze smutkiem Balgit po kilku minutach poszukiwań.
  - To może chociaż znajdziemy takos? - zaproponował Buford.
Nagle dał się słyszeć radosny krzyk Izabelli.
  - Spójrzcie! To mój pluszowy miś! Zgubiłam go dawno temu. Gdzie się podziewałeś panie Rodzynku?
Chwile później pozostali poszukiwacze, również odnaleźli cenne dla nich przedmioty, które przed laty im zaginęły.
  - Patrzcie, to mój zaginiony puzzel - zawołał Balgit. - Nareszcie będę mógł dokończyć moją matematyczną układankę.
  - Moja spawarka łukowa! - ucieszył się Phineas.
  - Znalazłem pączka, który zginął mi trzy tygodnie temu! - wykrzyknął Buford.
  - Chyba nie zamierzasz go teraz jeść? - zapytał niepewnie Balgit.
  - A dlaczego nie?
  - No bo... Zresztą nie ważne. Smacznego.
Ferb nachylił się po swoje odkrycie, jego zaginioną książkę z przygodami króla lasu.
Gdy wstał dostrzegł Danny siedzącą na obalonej kłodzie. Nachylała się nad czymś i chyba płakała. Ferb podszedł do niej i usiadł obok.
  - Czy coś się stało? - zapytał szeptem.
Dziewczyna milczała. W ręku trzymała fotografie swoją z jakimś blond chłopakiem w fioletowej bluzce z kapturem i słuchawkami przewieszonymi przez szyje.
Danny, dostrzegłszy spojrzenie Ferba na zdjęciu, powiedziała.
  - To fotografia, którą zgubiłam podczas przeprowadzki.
  - Śliczna - pochwalił Ferb. - A ten chłopak obok ciebie to...
  - Mój przyjaciel z Grandville, Markus - odpowiedziała brunetka na niedokończone pytanie.
  - Dlaczego płaczesz? - zapytał zielonowłosy na widok łez spływających po podbródku dziewczyny.
  - Nie płacze, to tylko... deszcz - odparła Danny pociągając nosem. - Nic specjalnego.
  - Ale już nie pada. - Danny milczała nadal wpatrzona w fotografie. - Mnie możesz powiedzieć, jestem twoim przyjacielem - powiedział Ferb patrząc na dziewczynę.
  - Naprawdę? - zapytała Daniella spoglądając na chłopca.
  - Oczywiście. A ty jesteś moją przyjaciółką - oświadczył zielonowłosy.
Danny spojrzała prosto w oczy Ferba. Chłopak uśmiechnął się.
  - Bardzo mi go brakuje - wyszeptała dziewczyna. - Od dawna się z nim nie widziałam, a wcześniej byliśmy nie rozłączni.
Ferb przestał się uśmiechać.
  - Dlaczego go nie odwiedzisz? - zapytał.
  - Nie mogę, chodź bardo bym chciała - odparła brunetka.
  - Więc zadzwoń - zaproponował chłopiec. - Czasem wystarczy porozmawiać z bliską ci osobą by poczuć się lepiej.
Danny uśmiechnęła się.
  - Dziękuje Ferb. W Danville, bez Markusa, czuje się samotna, ale świadomość, że mam ciebie podnosi mnie na duchu.
  - Ten Markus musi być dla ciebie ważny.
  - Do nie dawna był moim jedynym ludzkim przyjacielem. Często się przeprowadzaliśmy i nie zawierałam bliskich znajomości. Nie chciałam się przywiązywać. Dopiero w Grandville Markus nauczył mnie, że przyjaźń jest ważna. To przyjaciele sprawiają, że nie czujemy się samotni, dzięki przyjaciołom świat jest weselszy i nabiera barw. Przyjaciele są jak deszcz dla kwiatów. Ratują nas przed uschnięciem z samotności. Wtedy miałam tylko jego i Penny.
  - Cóż, teraz masz i mnie.
Zielonowłosy wciąż wpatrywał się w dziewczynę.
  - Dzięki Ferb.
Daniella wstała i odeszła. Do Ferba podszedł Phineas i usiadł koło niego.
  - Jak tam bratku? - zwrócił się do zielonowłosego.
Ferb wzruszył ramionami.
  - Dzisiejszy dzień był naprawdę fajny. Po mimo deszczu i braku słońca zabawa była przednia. No nie? - zapytał Phineas.
Ferb skinął głową.
  - Danny pokazała nam, że gdy pada deszcz też można świetnie się bawić.
  - Nie ważne jaka jest pogoda na dworze, najważniejsza jest pogoda ducha i dobre towarzystwo w gronie przyjaciół, i ukochanych - oznajmił Ferb.
  - Tak, jak najbardziej - przyznał mu racje czerwonowłosy.
Do chłopców podszedł Perry i zaterkotał.
  - O tu jesteś Perry! - ucieszył się Phineas. - Mieliśmy dziś niezłą zabawę w deszczu. Skakaliśmy po kałużach, urządziliśmy błotną bitwę, a na końcu tęczy znaleźliśmy rzeczy, które dawno nam zginęły. A ty jak się bawiłeś?
  - Grryyy...